هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می کشد

آتش سودای او جانم در آتش می کشد

تا دل مسکین من در آتش حسنش فتاد

گاه می سوزد چو عود و گه دمی خوش می کشد

شحنهٔ سودای او شوریدگان عشق را

هر نفس چون خونیان اندر کشاکش می کشد

عشق را با هفت چرخ و شش جهت آرام نیست

لاجرم نه بار هفت و نی غم شش می کشد

جمع باید بود بر راهی چو موران روز و شب

هر که را دل سوی آن زلف مشوش می کشد

خاطر عطار از نور معانی در سخن

آفتاب تیر بر چرخ منقش می کشد